In certain nations, like Russia, governmental policies actively promote population growth as an economic stimulus. However, this approach reflects limited foresight, given that global overpopulation remains an escalating concern.

The concept of Earth's human carrying capacity reaching its limits isn't contemporary. This notion was powerfully articulated in the 19th century by Malthus, who demonstrated through mathematical models that population expansion would inevitably surpass economic development. His calculations, based on exponential population growth versus linear food production increases, led him to predict widespread famine. His model suggested that while population would increase per year by a constant percentage (exponential), that of food production linear (increase by a constant magnitude). These demographic and resource concerns were later echoed by the Club of Rome in their influential 1972 publication, The Limits to Growth. However, Malthus's projections had one significant oversight: the impact of technological advancement, which has enabled increased food production from diminishing available land.

Wanneer twee mensen of twee partijen een overeenkomst sluiten waarbij de een iets verkoopt en de ander iets koopt, en zij tot overeenstemming komen over de prijs, zijn we geneigd aan te nemen dat dit een ‘eerlijke’ prijs is. Immers, ze zijn met elkaar tot overeenstemming gekomen. Er zit echter een addertje onder het gras: wanneer de ene partij een groter belang bij de overeenkomst heeft dan de andere partij. Als iemand wanhopig probeert voor die dag voldoende voedsel bij elkaar te krijgen, is hij eerder geneigd een lage prijs te accepteren dan wanneer hij niet wanhopig is. Dan wordt niet meer op een rationele manier een prijs berekend; alle geld dat binnenkomt is welkom. De koper heeft in dit geval dus een groot voordeel en kan dat gebruiken om een lagere prijs te bedingen.

In een van de onvruchtbaarste gebieden ter wereld, in West-Afrika, heeft de afgelopen jaren een grote vrijwillige repatriëring plaatsgevonden van vluchtelingen. Een succesverhaal dat echter de kiem van mislukking in zich draagt.

In de West-Afrikaanse Sahel, aan de rand van de Sahara, woont al eeuwenlang het Toeareg volk, de beroemde Blauwe mannen van de woestijn. Het zijn grotendeels nomaden, een rondtrekkend, vee-houdend volk. Toen de Fransen West-Afrika koloniseerden, kwamen ook de Toearegs onder Frans bestuur. Vanaf het begin van de kolonisatie heeft de kolonisator te maken gehad met forse tegenstand van de Toearegs. Al in 1894 vond een opstand plaats tegen de Franse overheersers omdat de Toearegs zich economisch en politiek gemarginaliseerd voelden. De onafhankelijkheid van de nieuwe staten heeft wat dat betreft voor de Toearegs weinig verbeterd. Zij werden ingedeeld als bewoner van een bepaald land, hoewel zij daar nooit om hadden gevraagd. Het merendeel werd inwoner van Mali en Niger. In deze twee landen wonen naar schatting 1,25 miljoen van de in totaal 1,5 miljoen Toearegs.